Lucy Dewit noemt haar werk surrealistisch – soms grappig, soms wat akelig. Ze maakt geen gebruiksgoed, wel sculpturen, composities, collages en assemblages in 3D. De wereld om haar heen dient als inspiratiebron én als materiaal. Van objecten uit haar directe omgeving, zoals speelgoed van de kinderen of een oud heiligenbeeld, maakt ze mallen. Die uiteenlopende vormen brengt ze dan samen tot een bevreemdend, ietwat ontregelend geheel. Zo maakte ze een vleermuis – gebaseerd op een mal van action man en drakenvleugels. Of een madonna omringd door kikkers, of een beenderstructuur. Ze werkt met ‘objets trouvés’ – maar geeft er een verrassende twist aan, ze verdraait en vervormt en nodigt uit om op een andere, frisse manier naar de werkelijkheid te kijken.

Ze heeft een passie voor klei, maar niet altijd voldoende tijd om de vele ideeën in haar hoofd uit te werken. Ze werkt steeds vanuit een plan, een idee en onderzoekt dan hoe ze het kan realiseren. ‘Dat is het boeiendste, het zoeken naar oplossingen om het beeld dat ik wil maken, in klei om te zetten – soms lukt het, soms ook niet. Alles kan en mag, zolang het past bij het geheel of bij de sfeer van het werk.’ De veelzijdigheid van klei – zoveel soorten, zoveel technieken – blijft haar oneindig boeien. Iedereen doet er telkens iets anders mee, iedereen ontwikkelt zijn eigen stijl.

​

Lucy begon in 2003 aan het SLAC in Leuven. Ze had altijd graag iets willen creëren. Toen ze op een opendeurdag in het SLAC in Leuven keramiek zag, wist ze dat het klei zou worden. Voordien werkte ze als airhostess, en nu is ze leerkracht Frans en Engels in het volwassenenonderwijs.