'Je hele leven bepaalt wat je maakt’, zegt Milica Jovanovic. ‘Je werk is eerlijk, het toont wat je hebt meegemaakt.’ In het geval van Milica is dat heel wat: ze heeft de oorlog in Bosnië overleefd, honger en kou gekend, ze werd geconfronteerd met angst, ziekte en de dood van geliefden, ze weet wat het is om als vluchtelinge in België te belanden. Ze zit bomvol emoties en die vinden hun weg naar buiten via de sculpturen die ze maakt. Want klei biedt troost. ‘Ik kan aan de aarde vertellen wat ik nog niet aan mensen kan zeggen. Hoe ik me voel, zet ik om in een beeld. Elke emotie wordt zichtbaar in de klei.’

​

Milica werkt intuïtief. ‘Keramiek is als jazz, de ene noot volgt op de andere, je weet niet waar je uitkomt, je weet niet wat de volgende toon is. Klei behandel je met respect, uiterst omzichtig. Ik werk op mijn schoot, ik knuffel de klei, liefdevol als een baby.’ Ze heeft een uitgesproken voorkeur voor ‘vingerling’ omdat die doet wat ze wil en elke aanraking aanvaardt. ‘Ik wil klei die leeft, die beweging toont, in lijntjes en kleuren. De kleur is voor mij alles.’ Haar werk ziet eruit als fluweel, maar voelt als schuurpapier. De warme kleuren geven de sculpturen een bijzondere gloed, ze lijken licht te geven, te leven.  

​

Ook al ontstaat haar werk uit diepe emoties, ze probeert de sfeer toch luchtig te houden door grappige, tedere of hyperromantische titels te geven, zoals ‘J’ai décidé d’être heureuse parce que c’est bon pour la santé’.

 

Voor haar vlucht naar België werkte Milica als apotheker en schreef ze aan een doctoraat. Ook toen hield ze van experiment, maar in Bosnië waren er weinig mogelijkheden om een bijkomende artistieke opleiding te volgen. In België heeft ze keramiekcursussen gevolgd en nu geeft ze les in keramiek in cc Vorst.